Mieszkanie nr 4

- Na modelkę do nowej kolekcji, jakieś firmy odzieżowej. Nic wielkiego ale zależy mi.

- Nadal uważam, że powinnaś założyć sukienkę.

Westchnęłam cicho i odwróciłam się w stronę szafy, którą po chwili otworzyłam. - Ale którą? - zaczełam je przeglądać.

- Uhm, trochę dużo tego masz. - podchodzę do szafy.

- Mama często przysyła mi paczki z nowymi ubraniami z jej sklepu - zaśmiałam się cicho.

- Tak, to wszystko wyjaśnia. - śmieję się. - Może ta niebieska? - wyciągam sukienkę z szafy.

Wzięłam od ciebie wieszak z sukienką i stanęłam przed lustrem, przykładając ją do swojego ciała. - Nie za ciemna?

- Nie, pasuje Ci. - uśmiecham się szeroko.

- Jake.. - zaczęłam. - Mówisz tak, żeby mnie pocieszyć.

- Wcale nie - podnoszę ręce w obronnym geście. - Naprawdę tak uważam.

Zmrużyłam oczy i chwilę na ciebie patrzyłam. - No dobrze, posłucham cię.

- Uh, nie lubię, kiedy tak na mnie patrzysz.

- Dlaczego? - zaśmiałam się i powiesiłam sukienkę na haczyku obok szafy.

- Tak jakoś. - wzruszam ramionami.

- Zrobisz mi masaż? - uśmiechnęłam się słodko i usiadłam na łóżku, plecami do ciebie.

- Nie kuś Brook. - śmieję się i zaczynam masować Ci plecy.

- Nie kuszę. - odparłam niewinnie i cicho mruknęłam, czując twoj palce na moich ramionach.

- Mhm, jasne. - śmieję się.

- A co, kuszę? - spytałam zadziornie, spuszając głowę w dół.

- Troszeczkę - śmieję się.

- Ale nie każę ci masować moich cycków, tylko plecy - zaśmiałam się cicho.

- Chciałabyś, żebym Ci cycki masował. - śmieję się.

- Nie - parsknęłam znowu śmiechem. - Jesteś nienormalny.

- Oh, wiem przecież. - śmieję się.

- Nie gadaj tylko tylko masuj - mruknęłam jak małe dziecko.