Mieszkanie nr 3

Gdy skończyłem oglądać mecz koszykówki wyłączyłem telewizor i odłożyłem pilota na stolik przede mną. Przeciągnąłem się i wstałem, mój salon nie był duży, miał dwa okna pomiędzy którymi była szafka z dużym telewizorem, kanapa była czarna, a wszystkie kolory współgrały ze sobą, z boku była szafka z książkami, rzadko z nich korzystałem, ale fajnie uzupełniała wnętrze. Wyszedłem z salonu kierując się w stronę swojego pokoju, po środku było dwuosobowe, niepościelone jeszcze łóżko więc od razu się za to wziąłem. Gdy ogarnąłem trochę swoją sypialnię podszedłem do szafy i wyciągnąłem z niej czarną bluzę, której rękawy od razu podciągnąłem, postanowiłem nie siedzieć cały dzień w domu i wyjść na miasto.

*napisałam do ciebie sms'a*
'Hej, wyjdziemy dziś gdzieś? '

Wrocilem do swojego mieszkania i id razu zapisalem sobie numer Brooklyn. Poszedlem pod prysznic, a chwile pozniej bylem juz w lozku. Szybko zasnalem.

Weszłam do środka i zsunęłam swoje szpilki, położyłam torbę na szafce i weszłam głębiej. - Ładnie tu. - przyznałam, rozglądając się po wnętrzu.

-Dziękuje -lekko się uśmiechnąłem i poszedłem do kuchni, wyciągnąłem dwa kubki i stanąłem w drzwiach od salonu.
-To teraz mi powiedz jaką kawę być chciała.

Usiadłam na dużej kanapie i spojrzałam na Ciebie. - Zdaję się na Ciebie.. - odparłam - Pomóc Ci?

-Nie trzeba -oblizałem usta nie spuszczając z ciebie wzroku. -Ile słodzisz?

- Trzy - posłałam ci uśmiech i podniosłam sie z kanapy, aby obejrzeć zdjęcia, które stały na półkach.

Pokiwałem głową i wróciłem do kuchni, nasypałem kawę do kubków i zagotowałem wodę po chwili wracając do salonu z kubkami w rękach. Postawiłem je na stoliku i zagryzłem wargę widząc jak przyglądasz się zdjęciom.

- Byłeś kiedyś strasznie słodki - powiedziałam z uśmiechem na twarzy, patrząc na twoje zdjęcie. - Szkoda, że urosłeś. - westchnęłam teatralnie i usiadłam obok ciebie.

-No eeeej -jęknąłem przeciągle i uśmiechnąłem się. -Przecież ja nadal jestem słodki -zrobiłem smutną minę patrząc na ciebie.

- Nie nabierzesz mnie na tą swoją minę - odwróciłam głowę w drugą stronę - Nie przyznam tego.

-Jeszcze przyznasz mi rację -zagryzłem wargę z uśmiechem i usiadłem na kanapie patrząc z dołu na ciebie.
-Odwracasz głowę, bo nie możesz wytrzymać od nadmiaru mojej słodkości -wymamrotałem rozbawiony.

- Twoje ego jest większe niż ten salon - powiedziałam, zerkając w końcu na ciebie. - Widzisz? Patrzę i jeszcze żyję, czyli twoja słodkość wcale nie jest taka duża - zaśmiałam się i wzięłam do rąk kubek.

-No weź ja przecież żartowałem -przewróciłem oczami i westchnąłem.
-Chyba każde dziecko jest słodkie -wzruszyłem lekko ramionami.

- Jesteś słodki, przecież nie mówiłam tego na poważnie - puściłam ci oczko i napiłam się, po czym odstawiłam kubek na stolik. - Ty byłeś wyjątkowo uroczy i słodki

Pokręciłem głową w rozbawieniu.
-Ty na pewno też byłaś słodka -wziąłem swój kubek i napiłem się.

- Może troszeczkę - zaśmiałam się i usiadłam bokiem, nogi podsuwając pod siebie

-Tak, tak powiedzmy, że ci wierzę -puściłem ci oczko patrząc na ciebie.
-Jak spędziłaś poranek?

- Odwiedził mnie znajomy - odparłam obojętnie i poprawiłam swoje włosy - A ty skąd wracasz?

-Odwiedzałem znajomą -wzruszyłem lekko ramionami patrząc na ciebie, sięgnąłem po kubek aby się napić.

- Och... - mruknęłam pod nosem i także wzięłam kubek do ręki, po czym napiłam się.

Patrzyłem na ciebie co jakiś czas upijając kawę, włączyłem telewizję aby sprawdzić czy leci coś fajnego.

Westchnęłam cicho, widząc, że nie mamy tematów do rozmowy. Postanowiłam, że wypiję szybko kawę i ucieknę do swojego mieszkania.