Apartament nr 45

*byliśmy dziś umówieni, więc zapukalam do drzwi twojego mieszkania*

Usłyszałem pukanie, więc poszedłem otworzyć drzwi.
- Cześć Lili. - uśmiechnąłem się i wpuściłem Cię do środka.

- cześć
*uśmiechnęłam się wchodząc do środka*
- co tam?

- Wszystko dobrze, a u Ciebie? - uśmiecham się.

- powiedzmy, że też, nie zgadniesz co się stało

- Siadaj i opowiadaj. Nie, poczekaj. Chcesz coś do picia? - uśmiecha się szeroko.

- poproszę o herbatę *uśmiechnęłam się i poszłam za tobą do kuchni*

- Już robię. - uśmiecham się i wstawiam wodę. - To teraz opowiadaj co się stało.

- opowiadałam ci kiedyś o moim ojcu, pamiętasz? Zaczął pić po odejściu matki i miesiąc temu go przymknęli
*zaczęłam*
- Dostał przepustkę i boję się, że mnie znajdzie

-CO?! - upuszczam kubek. - Nie bój się, on Ci już nic nie zrobi. - podchodzę do Ciebie i Cię przytulam.

- Widziałam go w pracy, jak szedł przed lokalem i przez niego wyżyłam się za klientach. Byłam wczoraj w pubie, do którego on również przyszedł, ale mnie nie dorwał, bo uciekłam.
*zaśmiałam się cicho*

- To dobrze, że uciekłaś. Ale obiecaj mi, że będziesz na niego uważać, dobrze? I jak coś to zawsze możesz do mnie przyjść albo zadzwonić. - uśmiecham się.

- Wiem, dziękuję.
*uśmiechnęłam się*
- Niedługo ma proces i podlę się, żeby dostał dożywocie, jak wyjdzie jeszcze na wolność to osobiście go zabiję, a ty mi w tym pomożesz.

- Ty chyba nie mówisz poważnie, prawda? Lili, nikt nikogo nie będzie zabijał.

- Dość mi krzywdy wyrządził i jeśli będę musiała, to posunę się do tego czynu.
*spojrzałam na ciebie, a do oczu naszły mi łzy*

- Nie płacz - ocieram Twoje łzy. - Znajdziemy jakiś inny sposób. - uśmiecham się lekko.

- Ja już nie mam na niego siły, upadł na samo dno, a ja razem z nim i nie potrafię się odbić.
*westchnęłam*

- Dasz radę, księżniczko. Jesteś silna, nie martw się. - uśmiecham się ciepło.

- Na prawdę tak myślisz?
*łzy na policzku mi wyschły*

- Naprawdę. - podaję Ci kubek z herbatą.

- Dziękuję
*uśmiechnęłam się oplatając palcami kubek*
- Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła

- Dałabyś jakoś radę. - śmieję się.

- Prędzej popadłabym w jakąś depresję czy coś
*zaśmiałam się słabo*