Apartament nr 45

- Już tak nie dramatyzuj. - śmieję się i przewracam oczami.

- ok, ok
*upiłam łyk gorącej cieczy*

- Jak się czujesz? - uśmiecham się.

- Już teraz o wiele lepiej.
*odwzajemniłam uśmiech*

- To dobrze. Masz jakieś plany na dziś?

- W sumie to nie mam, a ty?
*stopniowo opróżniałam kubek*

- Chyba też nie. - grymasi.

- może gdzieś wyjdziemy?
*zaproponowałam*

- A gdzie chcesz? - uśmiecham się.

- Może do pubu?
*podeszłam do zlewu i umyłam po sobie kubek*

- Jasne. - uśmiecha się.

- idziemy teraz, czy wieczorem?
*posprzątałam rozbity kubek*

- Obojętnie. Ej, nie musisz sprzątać. - marszczy brwi.

- Ale to tak jakby z mojej winy.
*wyrzuciłam resztki szkła do kosza i oparłam się o blat*

- To i tak nie zmienia faktu, że nie musisz tego robić. - uśmiecham się lekko.

- Może, po prostu chciałam posprzątać szkody po sobie. Masz kogoś?
*zmieniłam temat*

- Nie. - śmieję się. - A ty?

*zaśmiałam się*
- Ja? Nie.. Z resztą kto by mnie chciał
*machnęłam ręką*

- Nigdy nie mów nigdy. - śmieję się.

- Wierzysz w cuda? Bo ja nie.
*spojrzałam na ciebie*

- Masz strasznie niską samoocenę. - kręcę głową.

- Wiem, zwalam to na ojca.
*uniosłam ręce w geście obronnym*

- Jesteś niemożliwa. - śmieję się.

- Możliwe, ale to nie ja zniszczyłam sobie życie
*zaśmiałam się*

- No dobrze, dobrze. - uśmieczcham się.